CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Topiegis, 50 mg, tabletki powlekane
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY
Topiegis, 50 mg, tabletki powlekane:
jedna tabletka powlekana zawiera 50 mg topiramatu (Topiramatum).
Substancja pomocnicza: 91,13 mg laktozy w tabletce powlekanej.
Pełny wykaz substancji pomocniczych: patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Tabletka powlekana
Topiegis, 50 mg, tabletki powlekane:
pomarańczowe, okrągłe, tabletki powlekane z wytłoczoną po jednej stronie literą „T ”, a po drugiej liczbą „50”.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Monoterapia częściowych napadów padaczkowych, z wtórnym uogólnieniem lub bez oraz pierwotnie uogólnionych napadów kloniczno-tonicznych u osób dorosłych, młodzieży i dzieci w wieku powyżej 6 lat.
Terapia uzupełniająca u dzieci (w wieku 2 lat i powyżej), młodzieży i osób dorosłych z częściowymi napadami padaczkowymi z wtórnym uogólnieniem lub bez albo z pierwotnie uogólnionymi napadami padaczkowymi toniczno-klonicznymi oraz w leczeniu napadów padaczkowych związanych z zespołem Lennoxa-Gastauta.
Topiramat jest wskazany w zapobieganiu migrenie u dorosłych po dokładnym rozważeniu innych alternatywnych metod leczenia. Topiramat nie jest zalecany w leczeniu ostrego bólu głowy.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Zalecenia ogólne
Zaleca się rozpoczęcie leczenia od małej dawki, a następnie należy ją stopniowo zwiększać do osiągnięcia dawki skutecznej. Dawka oraz stopniowe jej zwiększanie powinno być dostosowane do odpowiedzi klinicznej na leczenie.
Produkt Topiegis jest dostępny w postaci tabletek powlekanych. Tabletek powlekanych nie należy dzielić.
Nie ma konieczności kontrolowania stężeń topiramatu w osoczu w celu optymalizacji leczenia
produktem Topiegis. W rzadkich przypadkach dodanie topiramatu do leczenia fenytoiną może
wymagać dostosowania dawki fenytoiny dla uzyskania optymalnego wyniku leczenia. Jeśli produkt
Topiegis stosowany jest jako lek uzupełniający, dodanie lub odstawienie fenytoiny lub
karbamazepiny może powodować konieczność dostosowania dawki produktu Topiegis.
Produkt Topiegis może być podawany niezależnie od posiłków.
U pacjentów z atakami padaczki lub bez w wywiadzie leki przeciwdrgawkowe, w tym topiramat,
należy odstawiać stopniowo, aby zminimalizować prawdopodobieństwo wystąpienia, bądź
zwiększenia częstości napadów padaczki. W badaniach klinicznych dawki dobowe były zmniejszane
w tygodniowych odstępach czasu, o 50 do 100 mg u osób dorosłych z epilepsją i o 25 do 50 mg u dorosłych
przyjmujących topiramat w dawkach do 100 mg na dobę w profilaktyce migreny. W badaniach
klinicznych z udziałem dzieci topiramat odstawiano stopniowo przez okres 2-8 tygodni.
Monoterapia padaczki
Zalecenia ogólne
W przypadku odstawiania jednocześnie stosowanych leków przeciwpadaczkowych w celu zmiany
leczenia na monoterapię topiramatem, należy uwzględnić, jaki może mieć to wpływ na skuteczność
kontroli napadów. Zaleca się stopniowe zmniejszanie ich dawki o około jednej trzeciej, w odstępach
dwutygodniowych, chyba, że względy bezpieczeństwa powodują konieczność natychmiastowego
zakończenia podawania (stosowanych jednocześnie) innych leków przeciwpadaczkowych.
Po zakończeniu stosowania leków indukujących enzymy może nastąpić zwiększenie stężenia
topiramatu w osoczu. Zmniejszenie dawkowania produktu Topiegis (topiramatu) może być wskazane
ze względów klinicznych.
Dorośli
Dawkę oraz stopniowe jej zwiększanie należy ustalać na podstawie odpowiedzi klinicznej.
Stopniowe zwiększanie dawki należy rozpocząć od dawki 25 mg na noc przez jeden tydzień.
Następnie dawkę należy stopniowo zwiększać, w odstępach jedno- lub dwutygodniowych, o 25 lub
50 mg na dobę, podając produkt w dwóch dawkach podzielonych. Jeśli pacjent nie toleruje
powyższego schematu stopniowego zwiększania dawki, można ją zwiększać o mniejsze ilości lub w
dłuższych odstępach czasu.
Zalecana początkowa dawka docelowa w monoterapii topiramatem u dorosłych wynosi
od 100 mg na dobę do 200 mg na dobę w dwóch dawkach podzielonych. Maksymalna zalecana dawka
dobowa wynosi 500 mg w dwóch dawkach podzielonych. Niektórzy pacjenci z opornymi na leczenie
postaciami padaczki tolerowali topiramat stosowany w monoterapii w dawkach do 1000 mg na dobę.
Takie dawkowanie jest zalecane w przypadku wszystkich osób dorosłych, w tym u osób w wieku
podeszłym, u których nie występują choroby nerek.
Dzieci i młodzież (dzieci w wieku powyżej 6 lat)
Dawkę oraz stopniowe jej zwiększanie u dzieci należy ustalać na podstawie odpowiedzi klinicznej na
leczenie. Leczenie dzieci w wieku powyżej 6 lat należy rozpocząć od dawki od 0,5 do 1 mg/kg masy
ciała podawanej na noc przez pierwszy tydzień. Dawkę należy stopniowo zwiększać o 0,5 do 1 mg/kg
masy ciała na dobę, w odstępach jedno- lub dwutygodniowych, podając produkt w dwóch dawkach
podzielonych. Jeśli dziecko nie toleruje powyższego schematu stopniowego zwiększania dawki,
można ją zwiększać o mniejsze ilości lub w dłuższych odstępach czasu.
Zalecana początkowa dawka docelowa w monoterapii topiramatem u dzieci w wieku powyżej 6 lat
wynosi 100 mg na dobę w zależności od odpowiedzi klinicznej na leczenie (tj. około 2,0 mg/kg masy
ciała na dobę u dzieci w wieku 6-16 lat).
Terapia uzupełniająca w leczeniu padaczki (częściowe napady padaczkowe z lub bez wtórnego
uogólnienia, pierwotnie uogólnione napady padaczkowe toniczno-kloniczne lub napady padaczkowe
związane z zespołem Lennoxa-Gastauta).
Dorośli
Stosowanie produktu należy rozpocząć od dawki 25 do 50 mg na noc przez jeden tydzień.
Opisywano stosowanie niższych dawek początkowych, ale nie przeprowadzono systematycznych
badań z użyciem tego schematu terapeutycznego. Następnie dawkę należy stopniowo zwiększać,
w odstępach jedno- lub dwutygodniowych, o 25 do 50 mg na dobę, podając produkt w dwóch dawkach podzielonych. U niektórych pacjentów można uzyskać skuteczność terapeutyczną przy stosowaniu produktu raz na dobę.
Dawka 200 mg stanowiła najmniejszą skuteczną dawkę leczniczą, stosowaną jako terapia uzupełniająca w badaniach klinicznych. Typowa dawka dobowa produktu wynosi 200 do 400 mg, podawane w dwóch dawkach podzielonych.
Takie dawkowanie jest zalecane w przypadku wszystkich osób dorosłych, w tym u osób w wieku
podeszłym, u których nie występują choroby nerek (patrz rozdział 4.4).
Dzieci i młodzież (w wieku 2 lat i powyżej)
Zalecana całkowita dawka dobowa produktu Topiegis (topiramat) w terapii uzupełniającej wynosi
około 5 do 9 mg/kg masy ciała na dobę, podawana w dwóch dawkach podzielonych.
Stopniowe zwiększanie dawki należy rozpocząć od 25 mg (lub mniej – w zakresie od 1 do 3 mg/kg
masy ciała na dobę) podawanych na noc przez pierwszy tydzień. Następnie dawkę należy stopniowo
zwiększać w odstępach jedno- lub dwutygodniowych o 1 do 3 mg/kg masy ciała na dobę (podając
produkt w dwóch dawkach podzielonych), aby uzyskać optymalną odpowiedź kliniczną na leczenie.
Przebadano również stosowanie produktu w dawkach dziennych do 30 mg/kg masy ciała na dobę
i stwierdzono, że były one na ogół dobrze tolerowane przez pacjentów.
Migrena
Dorośli
Zalecana całkowita dawka dobowa topiramatu w zapobieganiu migrenie wynosi 100 mg na dobę,
podawane w dwóch dawkach podzielonych. Stopniowe zwiększanie dawki należy rozpocząć od dawki
25 mg podawanej na noc przez pierwszy tydzień. Następnie dawkę można zwiększać o 25 mg na
dobę, w odstępach jednotygodniowych. Jeśli pacjent nie toleruje powyższego schematu zwiększania
dawki, można ją zwiększać w dłuższych odstępach czasu. Niektórzy pacjenci mogą uzyskać korzyść
ze stosowania produktu w całkowitej dawce dziennej rzędu 50 mg na dobę. Pacjenci otrzymywali
produkt w całkowitej dawce dziennej do 200 mg na dobę. Chociaż u niektórych pacjentów dawka ta
może być odpowiednia, zalecane jest, aby zwrócić szczególną uwagę na zwiększone ryzyko
wystąpienia działań niepożądanych.
Dzieci i młodzież
Z powodu niewystarczających danych na temat bezpieczeństwa i skuteczności, produkt Topiegis
(topiramat) nie jest zalecany do stosowania w leczeniu lub zapobieganiu atakom migreny u dzieci.
Ogólne zalecenia dotyczące dawkowania topiramatu w szczególnych grupach pacjentów.
Zaburzenia czynności nerek
Topiramat należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (CLCR ≤60ml/min),
ze względu na zmniejszony klirens osoczowy i nerkowy dla topiramatu. Pacjenci ze stwierdzonymi
zaburzeniami nerek wymagają dłuższego czasu do osiągnięcia stanu stacjonarnego dla każdej dawki.
W związku z tym, że u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek w stadium końcowym topiramat
jest usuwany z osocza podczas hemodializy, w dniu przeprowadzania dializ powinna zostać podana
dodatkowa dawka topiramatu, równa około połowie dawki dobowej. Dodatkową dawkę leku
należy podać (w dawkach podzielonych) na początku i po ukończeniu procedury hemodializy.
Wielkość dawki dodatkowej może być różna, w zależności od zastosowanego urządzenia do
hemodializy.
Zaburzenia czynności wątroby
Topiramat należy stosować ostrożnie u pacjentów z umiarkowanymi do ciężkich zaburzeniami
czynności wątroby, ze względu na zmniejszony kilrens topiramatu.
Pacjenci w podeszłym wieku
Nie jest wymagane dostosowywanie dawki u pacjentów w podeszłym wieku z zachowaną prawidłową
czynnością nerek.
4.3 Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Zapobieganie migrenom u kobiet w ciąży oraz kobiet w okresie rozrodczym, które nie stosują
skutecznych metod antykoncepcyjnych.
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
W sytuacjach, w których ze względów medycznych wymagane jest szybkie odstawienie topiramatu,
zaleca się właściwą obserwację pacjentów (patrz punkt 4.2 w celu uzyskania dalszych informacji).
Jak w przypadku innych leków przeciwpadaczkowych, po przyjęciu topiramatu może dojść do
zwiększenia częstości lub pojawienia się nowych rodzajów napadów padaczkowych. Może to być
wynikiem zastosowania zbyt dużej dawki topiramatu, zmniejszenia stężenia we krwi innych,
stosowanych jednocześnie leków przeciwpadaczkowych, postępu choroby lub wystąpienia efektu
paradoksalnego.
Podczas stosowania topiramatu bardzo ważne jest zapewnienie odpowiedniego nawodnienia
organizmu. Nawodnienie może zmniejszyć ryzyko rozwoju kamicy nerkowej (patrz poniżej).
Ponadto prawidłowe nawodnienie przed i w trakcie wysiłku fizycznego czy przebywania w wysokiej
temperaturze może zmniejszyć ryzyko wystąpienia działań niepożądanych związanych z przegrzaniem
(patrz punkt 4.8).
Zaburzenia nastroju/depresja
Podczas stosowania topiramatu obserwowano częstsze występowanie zaburzeń nastroju i depresji.
Próby samobójcze/myśli samobójcze
W niektórych wskazaniach do stosowania leków przeciwpadaczkowych odnotowano u pacjentów
występowanie myśli lub zachowań samobójczych. Metaanaliza randomizowanych badań klinicznych z
kontrolą placebo pokazała niewielkie zwiększenie ryzyka zachowań i myśli samobójczych. W tym
przypadku mechanizm zwiększenia ryzyka nie jest znany, a na podstawie dostępnych danych nie
można wykluczyć związku między zwiększeniem ryzyka a stosowaniem topiramatu.
W badaniach klinicznych przeprowadzonych z podwójną ślepą próbą zdarzenia samobójcze związane
z przyjmowaniem leku (myśli samobójcze, próby samobójcze i rzeczywiste samobójstwa)
występowały z częstością 0,5% u pacjentów leczonych topiramatem (u 46 z 8652 leczonych
pacjentów), przy czym ich częstość była prawie 3 razy większa niż u pacjentów, którym podawano
placebo (0,2%; u 8 z 4045 leczonych pacjentów).
Dlatego też należy obserwować pacjentów pod kątem wystąpienia myśli lub objawów zachowań
samobójczych oraz, jeśli wystąpią, rozważyć zastosowanie odpowiedniego leczenia.
Należy poinformować pacjentów (oraz ich opiekunów) o konieczności zasięgnięcia porady lekarskiej
w przypadku wystąpienia myśli lub objawów zachowań samobójczych.
Kamica nerkowa
U niektórych pacjentów, zwłaszcza tych z predyspozycją do kamicy nerkowej, może wystąpić
zwiększone ryzyko powstawania kamieni nerkowych i związanych z tym objawów podmiotowych
i przedmiotowych, jak: kolka nerkowa, bóle w okolicy lędźwiowej czy w boku.
Czynnikami ryzyka kamicy nerkowej są: wcześniejsze występowanie kamieni, kamica
w wywiadzie rodzinnym i nadmierne wydalanie wapnia z moczem. Jednak żaden z tych czynników
nie pozwala jednoznacznie przewidzieć wystąpienia kamicy nerkowej w czasie leczenia topiramatem.
Ponadto, ryzyko to może być zwiększone u pacjentów, którzy przyjmują inne produkty lecznicze
sprzyjające powstawaniu kamieni nerkowych.
Zaburzenia czynności wątroby
U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby topiramat należy stosować ostrożnie,
ze względu na możliwość zmniejszenia klirensu topiramatu.
Ostra krótkowzroczność i wtórna jaskra z zamkniętym kątem przesączania
U pacjentów przyjmujących topiramat zgłaszano wystąpienie zespołu składającego się z nagłej
krótkowzroczności i wtórnej jaskry z zamkniętym kątem przesączania. Objawami zespołu są: nagłe
zmniejszenie ostrości widzenia i (lub) ból gałki ocznej. W badaniach oftalmologicznych można
stwierdzić: krótkowzroczność, spłycenie przedniej komory oka, przekrwienie gałki ocznej
(zaczerwienie) oraz podwyższone ciśnienie wewnątrzgałkowe. Rozszerzenie źrenicy może
występować lub nie. Zespołowi może towarzyszyć wysięk nadrzęskowy (nad ciałkiem rzęskowym)
powodujący przesunięcie do przodu soczewki i tęczówki, z wtórnym zamknięciem kąta przesączania.
Objawy pojawiają się zazwyczaj w ciągu 1 miesiąca od rozpoczęcia leczenia topiramatem.
W przeciwieństwie do pierwotnej jaskry z wąskim kątem przesączania, która rzadko występuje przed
40 rokiem życia, jaskrę wtórną z zamkniętym kątem przesączania związaną z przyjmowaniem
topiramatu obserwowano zarówno u dzieci, jak i u dorosłych. Leczenie obejmuje: najszybsze, jak to
tylko możliwe w ocenie lekarza prowadzącego, przerwanie leczenia topiramatem i postępowanie
zmierzające do obniżenia ciśnienia w gałce ocznej. Działania te zwykle prowadzą do obniżenia
ciśnienia wewnątrzgałkowego.
Nieleczone podwyższone ciśnienie wewnątrzgałkowe niezależnie od etiologii może prowadzić do
poważnych następstw, w tym całkowitą utratę wzroku.
Należy określić, czy pacjenci z przebytymi zaburzeniami oka mogą być leczeni topiramatem.
Kwasica metaboliczna
Podczas leczenia topiramatem może wystąpić hiperchloremiczna kwasica metaboliczna z prawidłową
luką anionową (tzn. zmniejszenie stężenia wodorowęglanów w surowicy poniżej dolnej granicy normy, przy braku zasadowicy oddechowej). Zmniejszenie stężenia wodorowęglanów w surowicy jest
spowodowane hamującym działaniem topiramatu na aktywność anhydrazy węglanowej w nerkach.
Zmniejszenie stężenia wodorowęglanów w surowicy może wystąpić zarówno na początku podawania
leku, jak i w późniejszym okresie leczenia. Zmniejszenie to jest zwykle niewielkie do umiarkowanego
(średnio wynosi ono 4 mmol/l po dawkach topiramatu 100 mg na dobę lub większych u dorosłych
oraz około 6 mg/kg masy ciała na na dobę u dzieci). Rzadko zdarza się, aby u pacjentów stężenie
wodorowęglanów w surowicy zmniejszało się poniżej 10 mmol/l. Niektóre stany chorobowe i procedury lecznicze prowadzące do rozwoju kwasicy (takie jak: choroby nerek, ciężkie zaburzenia oddechowe, stan padaczkowy, biegunka, zabiegi chirurgiczne, dieta ketogenna, niektóre produkty lecznicze) mogą dodatkowo, poza samym topiramatem, wpływać na zmniejszenie stężenia wodorowęglanów w surowicy.
Przewlekła kwasica metaboliczna zwiększa ryzyko powstawania kamieni nerkowych i potencjalnie
może prowadzić do osteopenii.
Przewlekła kwasica metaboliczna u dzieci może spowolnić tempo wzrostu. Wpływ topiramatu na
wzrost i rozwój kośćca nie został w sposób systematyczny zbadany w populacji dziecięcej ani
u dorosłych.
Zależnie od współistniejących stanów predysponujących, podczas leczenia topiramatem zaleca się
właściwą ocenę obejmującą oznaczanie stężenia wodorowęglanów w surowicy. Jeśli dojdzie do
wystąpienia i utrzymywania się kwasicy metabolicznej, lekarz powinien rozważyć zmniejszenie dawki
lub zaprzestanie terapii topiramatem (poprzedzone stopniowym redukowaniem dawek).
Topiramat należy stosować ostrożnie u pacjentów z jednostkami chorobowymi lub u których prowadzi
się leczenie, stanowiące czynnik ryzyka dla wystąpienia kwasicy metabolicznej.
Uzupełnianie substancji odżywczych
U niektórych pacjentów wystąpić może utrata masy ciała podczas leczenia topiramatem. Zaleca się
monitorowanie w kierunku utraty masy ciała u pacjentów przyjmujących topiramat.
Jeżeli podczas leczenia u pacjenta wystąpi zmniejszenie masy ciała, można rozważyć zwiększenie
ilości spożywanego pokarmu lub stosowanie diety uzupełniającej.
Nietolerancja laktozy
Produkt Topiegis zawiera laktozę. Pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy,
niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni
przyjmować tego leku.
4.5 Interakcje z innymi lekami i inne rodzaje interakcji
Wpływ topiramatu na inne leki przeciwpadaczkowe
Topiramat włączony do terapii jednocześnie z innymi lekami przeciwpadaczkowymi
(fenytoiną, karbamazepiną, kwasem walproinowym, fenobarbitalem, prymidonem) nie wpływa na
stężenia tych leków w osoczu w stanie stacjonarnym. Wyjątek rzadko stanowią pacjenci, u których
dodanie topiramatu do leczenia fenytoiną mogło sporadycznie spowodować zwiększenie
stężenia fenytoiny w osoczu. Możliwe, że spowodowane jest to hamowaniem aktywności swoistej
izoformy polimorficznego enzymu (CYP2C19). Z tego powodu, u pacjentów leczonych fenytoiną,
u których występują podmiotowe lub przedmiotowe objawy toksyczności, zaleca się monitorowanie
jej stężenia.
Badania nad interakcjami farmakokinetycznymi u pacjentów z padaczką wykazały, że dodanie
topiramatu do leczenia lamotryginą nie wpływa na stężenia lamotryginy w stanie stacjonarnym
w osoczu, po dawkach topiramatu od 100 do 400 mg na dobę. Ponadto, nie stwierdzono zmian
stężenia topiramatu w stanie stacjonarnym w osoczu podczas odstawiania lamotryginy lub po jej
odstawieniu (średnia dawka 327 mg na dobę).
Topiramat jest inhibitorem enzymu CYP 2C19, a więc może wpływać na metabolizm innych
związków metabolizowanych przez ten enzym (np. diazepam, imipramina, moklobemid, proguanil,
omeprazol).
Wpływ innych leków przeciwpadaczkowych na topiramat
Fenytoina i karbamazepina powodują zmniejszenie stężenia topiramatu w osoczu. Jednoczesne
podawanie, a także odstawienie fenytoiny lub karbamazepiny u pacjentów leczonych topiramatem
może powodować konieczność dostosowywania dawki topiramatu. Dostosowywanie dawki
należy prowadzić stopniowo w zależności od efektu klinicznego. Jednoczesne podawanie lub
odstawienie kwasu walproinowego nie powoduje klinicznie istotnych zmian stężenia topiramatu
w osoczu i w związku z tym nie jest konieczne dostosowanie dawki topiramatu.
Interakcje topiramatu z innymi lekami przeciwpadaczkowymi (LPP) zostały zestawione
w poniższej tabeli:
____________________________________________________________________________
LPP stosowane razem
z topiramatem Stężenie LPP w osoczu stężenie topiramatu w osoczu
____________________________________________________________________________
Fenytoina ↔** ↓
Karbamazepina ↔ ↓
Kwas walproinowy ↔ ↔
Lamotrygina ↔ ↔
Fenobarbital ↔ NB
Prymidon ↔ NB
____________________________________________________________________________
↔= brak wpływu (zmiana ≤15%)
** = zwiększenie stężenia w osoczu u pojedynczych pacjentów
↓= zmniejszenie stężenia w osoczu
NB = nie badano
LPP = lek przeciwpadaczkowy
Interakcje z innymi lekami
Digoksyna
W badaniu z użyciem pojedynczej dawki, pole pod krzywą stężenia digoksyny w osoczu (AUC)
zmniejszyło się o 12% wskutek jednoczesnego podania topiramatu. Znaczenie kliniczne tej
obserwacji nie zostało ustalone. U pacjentów leczonych digoksyną, którym jednocześnie podaje się
lub odstawia topiramat, zaleca się rutynowe monitorowanie stężenia digoksyny w surowicy.
Leki działające hamująco na ośrodkowy układ nerwowy
Jednoczesne podawanie topiramatui alkoholu lub leków działających hamująco na
ośrodkowy układ nerwowy nie było przedmiotem badań klinicznych. Zaleca się, aby nie stosować
topiramatujednocześnie z alkoholem lub innymi lekami wpływającymi hamująco na
ośrodkowy układ nerwowy.
Dziurawiec zwyczajny (Hypericum perforatum).
Obserwowano zmniejszoną skuteczność topiramatu, będącą wynikiem zmniejszonego jego stężenia
we krwi, podczas jednoczesnego stosowania topiramatu z dziurawcem zwyczajnym.
Nie przeprowadzono żadnych badań klinicznych oceniających możliwość wystąpienia tej interakcji.
Doustne środki antykoncepcyjne
W badaniu interakcji farmakokinetycznych ze złożonymi doustnymi środkami antykoncepcyjnymi
u zdrowych ochotniczek użyto środka zawierającego 1 mg noretyndronu (NET) i 35 μg
etynyloestradiolu (EE). Równocześnie stosowany, jako jedyny lek przeciwpadaczkowy, topiramat, w dawce od 50 do 200 mg na dobę nie powodował statystycznie istotnych zmian w średniej
ekspozycji (pole pod krzywą - AUC) dla żadnego z komponentów środka antykoncepcyjnego.
W innym badaniu, ekspozycja na EE była zmniejszona w stopniu statystycznie istotnym, w przypadku
podawania topiramatu w dawkach 200, 400 i 800 mg na dobę (odpowiednio o 18%, 21%
i 30%), w terapii dodanej u chorych z padaczką otrzymujących także kwas walproinowy. W obu
wspomnianych badaniach, topiramat (podawany w dawce od 50 do 200 mg na dobę u
zdrowych ochotniczek i 200 do 800 mg na dobę u pacjentek z padaczką) nie wpływał znamiennie na
ekspozycję na NET. Chociaż w przedziale dawek topiramatu od 200 do 800 mg na dobę (u pacjentek z
padaczką) zaobserwowano zależne od dawki zmniejszenie ekspozycji na EE, nie stwierdzono
istotnych, zależnych od dawki zmian w ekspozycji na EE dla dawek od 50 do 200 mg na dobę (u
zdrowych ochotniczek). Nie jest znane kliniczne znaczenie obserwowanych zmian. U pacjentek
stosujących jednocześnie z topiramatem złożone, doustne środki antykoncepcyjne, należy
liczyć się ze zmniejszoną skutecznością działania antykoncepcyjnego oraz z częstszym
występowaniem krwawień międzymiesiączkowych. Pacjentki stosujące produkty antykoncepcyjne
zawierające estrogen, powinny zgłaszać wszelkie zmiany w rytmie krwawień miesiączkowych.
Skuteczność antykoncepcji u tych pacjentek może być zmniejszona, nawet gdy nie występują
krwawienia międzymiesiączkowe.
Lit
U zdrowych ochotników obserwowano zmniejszenie (wartości AUC o 18%) układowej ekspozycji na
lit podczas jednoczesnego stosowania z topiramatem w dawce 200 mg na dobę. U pacjentów
z zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym podczas leczenia topiramatem w dawce 200 mg na
dobę, farmakokinetyka litu była niezmieniona; obserwowano jednak zwiększenie układowej
ekspozycji (wartości AUC o 26%) po podaniu topiramatu w dawkach do 600 mg na dobę.
W przypadku jednoczesnego stosowania z topiramatem należy monitorować stężenie litu we krwi.
Rysperydon
Badania interakcji leków prowadzone z zastosowaniem dawki jednorazowej u zdrowych ochotników
i dawek wielokrotnych u pacjentów z zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym wykazały podobne
wyniki. Podczas jednoczesnego stosowania z topiramatem w zwiększanych dawkach, wynoszących
100, 250 i 400 mg na dobę stwierdzono zmniejszenie układowej ekspozycji (zmniejszenie wartości
AUC w stanie stacjonarnym o 16% i 33%, odpowiednio po dawkach 250 i 400 mg na dobę) na
rysperydon (podawany w dawkach wynoszących od 1 do 6 mg na dobę). Jednakże różnice w wartości
AUC dla całej cząsteczki aktywnej między leczeniem samym rysperydonem oraz leczeniem
skojarzonym z topiramatem nie były istotne statystycznie. Obserwowano minimalne zmiany
farmakokinetyki całej aktywnej frakcji (rysperydon i 9-hydroksyrysperydon) i brak zmian
farmakokinetyki samego 9-hydroksyrysperydonu. Nie stwierdzono istotnych zmian układowej
ekspozycji na całą aktywną frakcję czy na topiramat. Po dodaniu topiramatu do leczenia
rysperydonem (1 do 6 mg/dobę) znacznie częściej zgłaszano działania niepożądane niż przed włączeniem
topiramatu (250 do 400 mg na dobę) odpowiednio 90% i 54%. Najczęściej zgłaszanymi działaniami
niepożądanymi po dodaniu topiramatu do leczenia rysperydonem były: senność (27% i 12%),
zaburzenia czucia (22% i 0%) oraz nudności (odpowiednio 18% i 9%).
Hydrochlorotiazyd (HCTZ)
W badaniach interakcji z innymi lekami prowadzonymi z udziałem zdrowych ochotników, oceniano w
stanie stacjonarnym parametry farmakokinetyczne HCTZ (stosowanego w dawce 25 mg raz na dobę) i
topiramatu (stosowanego w dawce 96 mg co 12 godzin), zarówno wówczas, gdy leki te były
stosowane pojedynczo, jak i równocześnie. Wyniki tego badania wskazują, że maksymalne stężenie
(Cmax) topiramatu zwiększało się o 27%, a wartość AUC zwiększała się o 29%, gdy do leczenia
topiramatem dodano HCTZ. Kliniczne znaczenie obserwowanych zmian nie jest znane.
Dodanie HCTZ do terapii topiramatem może wymagać dostosowania dawek topiramatu.
Parametry farmakokinetyczne HCTZ w stanie stacjonarnym nie zmieniły się istotnie w trakcie
równoczesnego podawania topiramatu. Badania laboratoryjne wskazały także zmniejszenie stężenia
potasu w surowicy w następstwie podania topiramatu lub HCTZ, które było większe wówczas, gdy
HCTZ i topiramat stosowano jednocześnie.
Metformina
W badaniu interakcji leków, przeprowadzonym u zdrowych ochotników, oceniano w stanie
stacjonarnym parametry farmakokinetyczne metforminy i topiramatu w osoczu, gdy leki te podawane
były oddzielnie oraz gdy metforminę i topiramat podawano jednocześnie. Wyniki tego badania
wskazały, że średnie maksymalne stężenie (Cmax) oraz średnie wartości pola pod krzywą zależności
stężenia metforminy w osoczu od czasu (AUC0-12h), dla metforminy zwiększyły się odpowiednio
o 18% i 25%, podczas gdy klirens leku zmniejszył się o 20%, gdy metformina była podawana
jednocześnie z topiramatem. Topiramat nie wpływał na czas osiągnięcia stężenia maksymalnego (tmax) metforminy. Znaczenie kliniczne wpływu topiramatu na farmakokinetykę metforminy jest niejasne.
Po doustnym podaniu topiramatu, gdy podawany jest on jednocześnie z metforminą, jego klirens ulega
zmniejszeniu. Nie jest znany zakres zmian klirensu topiramatu. Kliniczne znaczenie wpływu
metforminy na farmakokinetykę topiramatu jest niejasne.
Należy zwrócić szczególną uwagę na właściwe monitorowanie parametrów przebiegu cukrzycy,
u pacjentów leczonych metforminą, gdy topiramat jest dodawany lub wycofywany z terapii.
Pioglitazon
W badaniu interakcji leków u zdrowych ochotników oceniano w stanie stacjonarnym parametry
farmakokinetyczne topiramatu i pioglitazonu, gdy leki te podawane były oddzielnie oraz gdy
topiramat i pioglitazon podawano jednocześnie. Zaobserwowano zmniejszenie o 15% pola pod krzywą
AUC,ss dla pioglitazonu i brak zmian wartości Cmax,ss. Wyniki te nie były istotne statystycznie.
Ponadto stwierdzono zmniejszenie o 13% i 16% odpowiednio wartości Cmax,ss i AUC,ss w odniesieniudo aktywnego hydroksymetabolitu, jak również zmniejszenie o 60% wartości Cmax,ss i AUC,ss w odniesieniu do aktywnego ketometabolitu. Znaczenie kliniczne tych obserwacji nie jest znane.
Jeżeli topiramat jest dołączany do leczenia pioglitazonem lub pioglitazon jest dodawany do
leczenia topiramatem, należy zachować szczególną ostrożność podczas rutynowego
monitorowania pacjentów, w celu zapewnienia odpowiedniej kontroli cukrzycy.
Gliburyd
W badaniu interakcji leków przeprowadzonym z udziałem pacjentów z cukrzycą typu 2 oceniano
farmakokinetykę gliburydu w stanie stacjonarnym (5 mg na dobę) podawanego w monoterapii
i jednocześnie z topiramatem (150 mg na dobę). Podczas podawania topiramatu stwierdzono
zmniejszenie wartości AUC24 gliburydu o 25%. Układowa ekspozycja na aktywne metabolity, 4-transhydroksygliburyd (M1) i 3-cis-hydroksygliburyd (M2), także uległa zmniejszeniu – odpowiednio
o 13% i 15%. Farmakokinetyka topiramatu w stanie stacjonarnym nie była zmieniona podczas
jednoczesnego podawania gliburydu.
W przypadku dodania topiramatu do terapii gliburydem lub gliburydu do leczenia topiramatem należy
zwrócić szczególną uwagę na rutynową obserwację pacjentów w kierunku odpowiedniej kontroli
cukrzycy.
Inne rodzaje interakcji
Środki predysponujące do wystąpienia kamicy nerkowej
Topiramat stosowany jednocześnie z innymi środkami mogącymi wywołać kamicę nerkową
może zwiększać ryzyko jej wystąpienia. Podczas stosowania topiramat należy unikać
stosowania takich środków, ponieważ mogą one tworzyć fizjologiczne środowisko zwiększające
ryzyko powstawania kamieni nerkowych.
Kwas walproinowy
Jednoczesne stosowanie topiramatu z kwasem walproinowym wiązało się ze zwiększeniem stężenia
amoniaku we krwi z towarzyszącą encefalopatią lub bez encefalopatii u pacjentów, którzy tolerowali
monoterapię każdym z leków. W większości przypadków wystąpienie objawów podmiotowych
i przedmiotowych powodowało przerwanie stosowania jednego z leków. To działanie niepożądane nie
wynika z interakcji farmakokinetycznych. Nie ustalono związku zwiększenia stężenia amoniaku we
krwi z monoterapią topiramatem lub leczeniem skojarzonym z innymi lekami przeciwpadaczkowymi.
Dodatkowe badania na temat farmakokinetycznych interakcji leku
Przeprowadzono badania kliniczne w celu oceny potencjalnych interakcji farmakokinetycznych
między topiramatem i innymi lekami. Podsumowanie zmian w średnim stężeniu maksymalnym (Cmax) lub wartości pola pod krzywą (AUC), jako wynik interakcji między lekami, przedstawiono poniżej.
W drugiej kolumnie (stężenie leku stosowanego łącznie z topiramatem) przedstawiono zmianę
wartości stężenia leku, wymienionego w pierwszej kolumnie, po dodaniu topiramatu. Trzecia kolumna
(stężenie topiramatu we krwi) pokazuje wpływ zastosowania leku wymienionego w pierwszej
kolumnie na stężenie topiramatu.
Podsumowanie wyników dodatkowych badań klinicznych dotyczących
farmakokinetycznych interakcji leku
_________________________________________________________________________________
Lek stosowany z Stężenie leku stosowanego z Stężenie topiramatu a
topiramtem topiramtem a
_________________________________________________________________________________
Amitryptylina ↔ 20% zwiększenie wartości NB
Cmax i AUC dla metabolitu
nortryptyliny
Dihydroergotamina ↔ ↔
(p.o. i s.c.)
Haloperydol ↔ 31% zwiększenie wartości NB
AUC dla zmniejszonej ilości
Metabolitu
Propranolol ↔ 17% zwiększenie wartości 9% i 16% zwiększenie
Cmax dla 4–OH–propranololu wartości Cmax,
(topiramat 50 mg co 12 godzin) 9% i 17% zwiększenie
wartości AUC (propranolol
40 i 80 mg odpowiednio co
12 godzin)
Sumatryptan (p.o. i s.c.) ↔ NB
Pizotifen ↔ ↔
Diltiazem 25% zmniejszenie wartości 20% zwiększenie wartości
AUC dla diltiazemu i 18% AUC
obniżenie wartości dla DEA
oraz ↔ dla DEM*
Wenlafaksyna ↔ ↔
Flunaryzyna 16% zwiększenie wartości ↔
AUC
(topiramat 50 mg co 12
godzin)b
_________________________________________________________________________________
a % zmiany wartości średniego stężenia maksymalnego Cmax lub pola pod krzywą AUC
w odniesieniu do monoterapii
↔ = brak wpływu na wartość Cmax i AUC (≤15% zmiany) związku macierzystego
NB = nie badano
*DEA = deacetylodiltiazem, DEM = N-demetylodiltiazem
b Flunaryzyna; zwiększenie wartości AUC o 14% u osób przyjmujących flunaryzynę
w monoterapii. Zwiększenie może być spowodowane akumulacją leku podczas osiągania
stanu stacjonarnego.
4.6 Ciąża i laktacja
Topiramat wykazywał działanie teratogenne u myszy, szczurów i królików. U szczurów topiramat
przenika przez barierę łożyskową.
Nie przeprowadzono odpowiednich i dobrze kontrolowanych badań topiramatu u kobiet
w ciąży.
Dane pochodzące z rejestru ciąż wskazują, że może istnieć związek między stosowaniem produktu
Topiegis w czasie ciąży, a występowaniem wrodzonych wad rozwojowych (np. wady twarzoczaszki,
takie jak rozszczep wargi/podniebienia, spodziectwo i anomalie dotyczące różnych części ciała).
Odnotowano takie przypadki zarówno po zastosowaniu topiramatu w monoterapii, jak i w politerapii.
Doniesienia te należy ostrożnie interpretować, gdyż potrzeba więcej danych, aby wykazać zwiększone
ryzyko wad wrodzonych.
Dodatkowo dane z rejestrów i wyniki innych badań sugerują zwiększone ryzyko wystąpienia działania
teratogennego leków przeciwpadaczkowych stosowanych w terapii skojarzonej w porównaniu
z monoterapią.
Zaleca się, by kobiety w wieku rozrodczym stosowały odpowiednią antykoncepcję.
Badania na zwierzętach wykazały przenikanie topiramatu do mleka. Nie zbadano przenikania topiramatu do mleka kobiecego w badaniach kontrolowanych. Ograniczone obserwacje
u pacjentek wskazują, że topiramat w znacznym stopniu przenika do mleka.
Ponieważ wiele produktów leczniczych przenika do mleka kobiecego, należy podjąć decyzję, czy
zaniechać karmienia piersią, czy przerwać terapię topiramatem lub z niej zrezygnować, mając na
uwadze korzyści dla matki wynikające z przyjmowania produktu leczniczego (punkt 4.4).
Wskazanie w leczeniu padaczki
Topiramat powinien być zalecony do stosowania w czasie ciąży po przekazaniu pacjentce pełnej
informacji o znanym ryzyku wystąpienia niekontrolowanych napadów padaczkowych oraz
potencjalnym zagrożeniu dla płodu wynikającym ze stosowania produktu leczniczego.
Wskazanie w zapobieganiu migrenie
Topiramat jest przeciwwskazany do stosowania w ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym, które nie
stosują skutecznych metod antykoncepcji (patrz punkty 4.3 i 4.5).
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń
mechanicznych w ruchu
Topiramat wywiera wpływ na ośrodkowy układ nerwowy i może powodować senność, zawroty głowy
oraz inne zaburzenia. Może także powodować zaburzenia widzenia i (lub) niewyraźne widzenie.
Te działania niepożądane mogą być niebezpieczne dla pacjentów kierujących pojazdami
mechanicznymi i obsługujących maszyny, zwłaszcza do czasu ustalenia indywidualnej reakcji
pacjenta na produkt.
Nie przeprowadzono badań nad wpływem produktu na zdolność prowadzenia pojazdów
mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.
4.8 Działania niepożądane
Bezpieczeństwo stosowania topiramatu ustalono na podstawie informacji pochodzących z bazy
danych badania klinicznego obejmującej 4111 pacjentów (3182 leczonych topiramatem i 929
placebo), którzy wzięli udział w 20 badaniach klinicznych z podwójną ślepą próbą oraz z danych na
temat 2847 pacjentów uczestniczących w 34 badaniach z otwartą próbą. Badanie dotyczyło
zastosowania topiramatu odpowiednio w terapii uzupełniającej pierwotnie uogólnionych napadów
toniczno–klonicznych, częściowych napadów padaczkowych i napadów padaczkowych związanych
z zespołem Lennoxa-Gestauta, jak i w monoterapii w przypadku świeżo rozpoznanej padaczki lub
profilaktyce migreny. Większość występujących w badaniach klinicznych działań niepożądanych
miało nasilenie łagodne do umiarkowanego. Działania niepożądane zidentyfikowane podczas badań
klinicznych, jak i w trakcie obserwacji w okresie porejestracyjnym (oznaczone “*”) zostały
wymienione wg częstości ich występowania w badaniach klinicznych w tabeli 1. Uszeregowane są
one pod względem następującej częstości występowania:
Bardzo często (≥1/10)
Często (≥1/100 do <1/10)
Niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100)
Rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000)
Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
Najczęstsze działania niepożądane (o częstości występowania >5% i większej od obserwowanej
w badaniach z podwójnie ślepą próbą i kontrolą placebo dla topiramatu stosowanego w co najmniej
jednym wskazaniu) są następujące: jadłowstręt, zmniejszenie apetytu, spowolnienie czynności
psychicznych, depresja, zaburzenia ekspresji werbalnej, bezsenność, nieprawidłowa koordynacja
ruchowa, zaburzenia koncentracji, zawroty głowy, zaburzenia mowy i smaku, przeczulica, letarg,
zaburzenia pamięci, oczopląs, parestezje, senność, drżenia, podwójne widzenie, nieostre widzenie,
biegunka, nudności, zmęczenie, rozdrażnienie i zmiejszenie masy ciała.
Dzieci i młodzież
Działania niepożądane zgłaszane częściej u dzieci (≥2-krotnie) niż u osób dorosłych, podczas badań z
podwójnie ślepą próbą i kontrolą placebo, obejmują: zmniejszony apetyt, zwiększony apetyt, kwasicę
hiperchloremiczną, hipokaliemię, zaburzenia zachowania, napady agresji, apatię, utrudnione zasypianie, myśli samobójcze, zaburzenia koncentracji, letarg, zaburzenia rytmu okołodobowego,
sen niskiej jakości, nasilone łzawienie, bradykardię zatokową, nieprawidłowe odczucia i zaburzenia
chodu.
Działania niepożądane, które odnotowano tylko u dzieci podczas badań z podwójnie ślepą próbą i
kontrolą placebo obejmują: eozynofilię, nadaktywność psychoruchową, zawroty głowy, wymioty,
hipertermię, gorączkę i problemy w uczeniu się.
Tabela 1: Działania Niepożądane Topiramatu
Klasyfikacja układów i narządów
|
Bardzo często |
Często |
Niezbyt często |
Rzadko |
Bardzo rzadko |
Badania diagnostyczne |
Zmiejszenie masy ciała
|
Zwiększenie masy ciała*
|
Obecne kryształki w moczu, nieprawidłowy test ułożenia stóp jedna za drugą (tandem), zmniejszona liczba białych krwinek
|
Zmniejszenie stężenia wodorowęglanu sodu we krwi
|
|
Zaburzenia serca
|
|
Bradykardia, bradykardia zatokowa, kołatania |
|
|
|
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
|
|
Niedokrwistość
|
Leukopenia, małopłytkowość, powiększenie węzłów chłonnych, eozynofilia |
Neutropenia*
|
|
Zaburzenia układu nerwowego
|
Parestezje, senność, zawroty głowy,
|
Zaburzenia uwagi, zaburzenia pamięci, amnezja, zaburzenia kognitywne, upośledzenie umysłowe, zaburzenia funkcji psychomoto-rycznych, drgawki, zaburzenia koordynacji ruchowej, drżenie, letarg, niedoczulica, oczopląs, zaburzenia smaku, zaburzenia równowagi, upośledzenie wymowy, drżenie zamiarowe, uspokojenie
|
Zmniejszony poziom świadomości, drgawki typu grand mal, uszkodzenie pola widzenia, zespół napadów częściowych, zaburzenia mowy, nadaktywność psychomotoryczna, omdlenia, zaburzenia czucia, nadmierna produkcja śliny, nadmierna senność, afazja, powtarzanie, hipokinezja, dyskinezja, posturalne zawroty głowy, niska jakość snu, uczucie pieczenia, utrata czucia, węch opaczny, zespół móżdżkowy, dysestezja, upośledzenie smaku, stupor, niezdarność, aura migrenowa, brak smaku, dysgrafia, dysfazja, neuropatia obwodowa, stany przedomdleniowe, dystonia, Apraksja, zaburzenia rytmu okołodobowego, hiperestezja, osłabienie węchu, brak węchu, drżenie samoistne, akinezja, brak reakcji na bodźce mrowienie
|
|
|
Zaburzenia oka |
Nieostre widzenie, podwójne widzenie, zaburzenia widzenia |
Zmniejszona ostrość widzenia, mroczki, krótkowzrocz- ność*, nieprawidłowe odczucia w oku*, suchość oka, światłowstręt, kurcz powiek, wzmożone łzawienie, błyski, rozszerzenie źrenic, starczowzrocz- ność
|
Ślepota jednostronna, ślepota przemijająca, jaskra, zaburzenia akomodacji, uszkodzenie postrzegania głębi obrazu, mroczki iskrzące, obrzęk powiek*, ślepota zmierzchowa, niedowidzenie
|
Jaskra z zamkniętym kątem przesączania*, zwyrodnienie plamki żółtej*, zaburzenia ruchu gałek ocznych*,
|
|
Zaburzenia ucha i błędnika |
|
Zawroty głowy, szumy uszne, ból ucha,
|
Głuchota, głuchota jednostronna, głuchota neurosensoryczna, poczucie dyskomfortu w uchu, uszkodzenie słuchu |
|
|
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
|
|
Duszność, krwawienie z nosa, przekrwienie błon śluzowych nosa, wodnisty wyciek z nosa
|
Duszność wysiłkowa, nadmierne wydzielanie z zatok przynosowych, dysfonia
|
|
|
Zaburzenia żołądka i jelit
|
Nudności, biegunka
|
Wymioty, zaparcia, bolesność w nadbrzuszu, niestrawność, ból brzucha, uczucie suchości w jamie ustnej, uczucie dyskomfortu w żołądku, parestezje w okolicy ust, zapalenie błony śluzowej żołądka, dyskomfort brzuszny
|
Zapalenie trzustki, wzdęcia, choroba refluksowa, ból w dolnej części brzucha, niedoczulica okolicy ust, krwawienia z dziąseł, wzdęcie brzucha, dyskomfort w nadbrzuszu, tkliwość w obrębie brzucha, nadmierne wydzielanie śliny, ból w jamie ustnej, nieprzyjemny zapach z ust, ból języka
|
|
|
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
|
|
Kamica nerkowa, częstomocz, dyzuria
|
Kamienie w drogach moczowych, nietrzymanie moczu, krwinkomocz, nagłe uczucie parcia na pęcherz, kolka nerkowa, ból nerki |
Kamienie moczowodowe, nerkowa kwasica cewkowa*
|
|
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
|
|
Łysienie, wysypka, świąd
|
Brak potu, niedoczulica twarzy, pokrzywka, rumień, świąd uogólniony, wysypka plamkowa, przebarwienia skóry, alergiczne zapalenie skóry, obrzęk twarzy
|
Zespół Stevensa- Johnsona*, rumień wielopostacio- wy*, patologiczny odór skórny, obrzęk wokół oczu*, lokalna pokrzywka |
Toksyczna nekroliza naskórka*
|
Zaburzenia mięśniowo– szkieletowe i tkanki łącznej |
|
Artralgia, skurcze mięśni, bóle mięśni, drżenia mięśniowe, słabość mięśniowa, ból struktur mięśniowo- szkieletowych klatki piersiowej
|
Obrzęk stawów*, sztywność mięśniowo- szkieletowa, ból w boku, zmęczenie mięśni
|
Uczucie dyskomfortu w kończynach * |
|
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania |
|
Jadłowstręt, zmniejszenie apetytu
|
Kwasica metaboliczna, hipokaliemia, zwiększony apetyt, polidypsia
|
Kwasica hiperchlore-miczna
|
|
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze
|
Zapalenie nosogardła*
|
|
|
|
|
Zaburzenia naczyniowe
|
|
|
Niedociśnienie, hipotonia ortostatyczna zaczerwienienie, uderzenia gorąca |
Zespół Raynauda
|
|
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
|
Zmęczenie |
Gorączka, astenia, drażliwość, zaburzenia chodu, złe samopoczucie, apatia
|
Hipertermia, nadmierne pragnienie, dolegliwości grypopodobne*, spowolnienie, peryferyjne uczucie chłodu, uczucie upojenia, uczucie niepokoju
|
Obrzęk twarzy, kalcynoza
|
|
Uwarunkowa-nia społeczne
|
|
|
Trudności w uczeniu się
|
|
|
Zaburzenia układu immunolo-gicznego
|
|
Nadwrażliwość |
|
|
Obrzęk alergiczn y *, obrzęk spojówek *
|
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi
|
|
|
Zaburzenia erekcji, dysfunkcja seksualna
|
|
|
Zaburzenia psychiczne
|
Depresja |
Spowolnienie procesów myślowych, bezsenność, zaburzenie ekspresji mowy, lęk, stan splątania, dezorientacja, agresja, nagłe zmieniony nastrój, podniecenie, chwiejny nastrój, nastrój depresyjny, gniew, nieprawidłowe zachowanie
|
Myśli samobójcze, próby samobójcze, omamy, zaburzenia psychotyczne, omamy słuchowe, omamy wzrokowe, apatia, brak spontanicznej mowy, zaburzenia snu, chwiejność afektu, obniżenie libido, niepokój ruchowy, płacz, zacinanie się w mowie, euforyczny nastrój, paranoja, perseweracja, lęk napadowy, płaczliwość, trudności z czytaniem, bezsenność początkowa, płaski afekt, nieprawidłowe myślenie, utrata libido, obojętność, bezsenność środkowa, rozproszenie, wczesne budzenie się rano, ataki lęku, podwyższony nastrój
|
Mania, anorgazmia, zaburzenia lękowe, zaburzenia w pobudzeniu seksualnym, poczucie braku nadziei/ rozpaczy*, zaburzenia orgazmu, hipomania, obniżenie doznań z osiągnięcia orgazmu
|
|
* zidentyfikowane jako działania niepożądane zgłoszone spontanicznie po wprowadzeniu leku do obrotu . Częstość ich występowania obliczono na podstawie danych z badania klinicznego.
4.9 Przedawkowanie
Objawy podmiotowe i przedmiotowe
Odnotowano przypadki przedawkowania topiramatu. Zaobserwowano następujące objawy
podmiotowe i przedmiotowe: drgawki, senność, zaburzenia mowy, zaburzenia widzenia, podwójne
widzenie, zaburzenia myślenia, letarg, zaburzenia koordynacji, stupor, obniżenie ciśnienia tętniczego
krwi, ból brzucha, pobudzenie, zawroty głowy i depresję. W większości przypadków nie miały one
ciężkich następstw klinicznych, ale odnotowano również zgony pacjentów po przedawkowaniu wielu
leków, w tym topiramatu.
Przedawkowanie topiramatu może spowodować ciężką kwasicę metaboliczną (patrz punkt 4.4.).
Leczenie
W razie ostrego przedawkowania topiramatu, kiedy lek został połknięty niedawno, należy natychmiast
przeprowadzić płukanie żołądka lub wywołać wymioty. W badaniach in vitro dowiedziono, iż węgiel
aktywowany adsorbuje topiramat. Leczenie powinno być wspomagające, odpowiednio od potrzeb, a
pacjent dobrze nawodniony. Wykazano, iż hemodializa jest skutecznym środkiem eliminacji
topiramatu z organizmu.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: inne leki przeciwpadaczkowe, leki przeciwmigrenowe;
kod ATC: N03AX11
Topiramat jest sklasyfikowany jako monosacharyd z podstawnikiem sulfaminianowym. Nie jest znany
dokładny mechanizm działania przeciwpadaczkowego i w profilaktyce migreny topiramatu.
W badaniach elektrofizjologicznych i biochemicznych w hodowli neuronów zidentyfikowano trzy
właściwości mogące warunkować przeciwpadaczkowe działanie topiramatu.
Potencjały czynnościowe wielokrotnie wywoływane przez podtrzymywaną depolaryzację neuronów
były blokowane przez topiramat w sposób czasowo zależny, sugerując blokowanie zależnych od
napięcia kanałów sodowych. Topiramat zwiększa częstość z jaką kwas γ-amino masłowy (GABA)
aktywuje receptory GABAA i zwiększa zdolność GABA do indukowania przepływu jonów
chlorkowych do neuronów, co może wskazywać, że topiramat nasila hamujące działanie tego
neuroprzekaźnika.
Działanie to nie było blokowane przez flumazenil - antagonistę benzodiazepin. Ponadto topiramat nie
wydłużał czasu otwarcia kanałów, co odróżnia topiramat od barbituranów, które modulują receptory
GABAA.
Ponieważ profil działania przeciwpadaczkowego topiramatu różni się znacznie od działania
benzodiazepin, topiramat może modulować czynność niewrażliwego na benzodiazepiny podtypu
receptora GABAA. Topiramat antagonizuje działanie kwasu kainowego w zakresie pobudzania
działania kwasu glutaminowego w obrębie receptora kwas kainowy/ kwas γ-amino-3-hydroksy-5-
metyloizoksazolo-4-propionowego (AMPA) bez widocznego wpływu na aktywność N-metylo-Dasparaginianu (NMDA) w podtypie receptora NMDA. To działanie topiramatu było zależne od
stężenia w zakresie od 1 μM do 200 μM, a minimalną aktywność stwierdzano dla stężeń od 1 μM do
10 μM.
Ponadto topiramat jest inhibitorem niektórych izoenzymów anhydrazy węglanowej, lecz znacznie
słabszym niż acetazolamid, znany inhibitor anhydrazy węglanowej. Ten efekt farmakologiczny nie
wydaje się stanowić głównej składowej aktywności przeciwpadaczkowej topiramatu.
W badaniach na zwierzętach topiramat wykazywał działanie przeciwdrgawkowe u szczurów i u myszy
w testach drgawek wywołanych przez maksymalny wstrząs elektryczny. Wykazywał również
skuteczność w modelach padaczki u gryzoni, w tym w przypadku spontanicznej padaczki u szczurów
z napadami tonicznymi i napadami podobnymi do napadów absence oraz w drgawkach tonicznych i
klonicznych, wywołanych pobudzeniem ciała migdałowatego lub ogólnym niedotlenieniem.
Topiramat tylko nieznacznie blokuje drgawki kloniczne wywołane przez pentetrazol, antagonistę
receptora GABAA.
Badania przeprowadzone na myszach wykazały, że jednoczesne stosowanie topiramatu
i karbamazepiny lub fenobarbitalu powoduje synergistyczne działanie przeciwdrgawkowe, natomiast
w skojarzeniu z fenytoiną stwierdzono działanie addycyjne. W kontrolowanych badaniach klinicznych
z wykorzystaniem terapii skojarzonej nie stwierdzono korelacji między stężeniem topiramatu
w osoczu i działaniem klinicznym. Nie stwierdzono tolerancji na topiramat u ludzi.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Tabletki powlekane i kapsułki twarde zawierające topiramat są biorównoważne.
Parametry farmakokinetyczne topiramatu w porównaniu z innymi lekami przeciwpadaczkowymi
wykazują jego długi okres półtrwania, liniową farmakokinetkę, wydalanie głównie przez nerki, brak
znaczącego wiązania z białkami osocza i brak klinicznie aktywnych metabolitów.
Topiramat nie jest silnym induktorem enzymów metabolizujących. Topiramat może być stosowany
niezależnie od posiłków i rodzaju pokarmu. Nie jest wymagane rutynowe monitorowanie stężenia
topiramatu w osoczu. W badaniach klinicznych nie stwierdzono zależności między stężeniem
topiramatu w osoczu, a skutecznością terapeutyczną i częstością działań niepożądanych.
Wchłanianie
Topiramat jest szybko i dobrze wchłaniany. Po doustnym podaniu 100 mg topiramatu zdrowym
ochotnikom maksymalne stężenie w osoczu (Cmax) wynosiło 1,5 μg/ml i występowało w ciągu 2 do
3 godzin (Tmax).
Na podstawie badania radioaktywności moczu średni stopień wchłaniania po doustnym podaniu
100 mg topiramatu znakowanego 14C wynosił co najmniej 81%. Nie wykazano znaczącego wpływu
pokarmu na dostępność biologiczną topiramatu.
Dystrybucja
Wiązanie z białkami osocza wynosi 13 do 17%. Stwierdzono występowanie słabych miejsc wiązania
topiramatu na/w erytrocytach, które są wysycane, jeżeli in vitro stężenie topiramatu w osoczu było
większe niż 4 μg/ml. Objętość dystrybucji zmieniała się odwrotnie proporcjonalnie do dawki.
Średnia względna objętość dystrybucji wynosiła od 0,8 do 0,55 l/kg po podaniu pojedynczej dawki w
zakresie od 100 do 1200 mg. Objętość dystrybucji zależy od płci, u kobiet objętość dystrybucji jest o
około 50% mniejsza niż u mężczyzn. Jest to związane z większą procentową zawartością tkanki
tłuszczowej w organizmie kobiet i nie ma następstw klinicznych.
Metabolizm
U zdrowych ochotników topiramat nie jest intensywnie metabolizowany (ok. 20%). U pacjentów
otrzymujących jednocześnie inne leki przeciwpadaczkowe o działaniu indukującym enzymy
metabolizujące leki, topiramat jest metabolizowany do 50%. Z osocza, moczu i kału wyizolowano
i zidentyfikowano 6 metabolitów topiramatu powstających w wyniku hydroksylacji, hydrolizy lub
łączenia z kwasem glukuronowym. Każdy metabolit występował w ilości mniejszej niż 3% całkowitej
aktywności promieniotwórczej wydzielanej po podaniu topiramatu znakowanego 14C. Przebadano dwa metabolity o strukturze bardzo podobnej do topiramatu i stwierdzono, że wykazują one słabe działanie lub nie wykazują działania przeciwpadaczkowego.
Wydalanie
U ludzi topiramat w postaci niezmienionej i jego metabolity są wydalane głównie przez nerki (co
najmniej 81% podanej dawki). Około 66% dawki topiramatu znakowanego 14C było wydalone
w moczu w postaci niezmienionej w okresie 4 dni. Po stosowaniu topiramatu w dawce 50 mg
i 100 mg dwa razy na dobę, klirens nerkowy wynosił odpowiednio 18 ml/min i 17 ml/min. Istnieją
dowody na wchłanianie zwrotne topiramatu w kanalikach nerkowych. Dane te potwierdzono w
badaniach na szczurach, u których po jednoczesnym stosowaniu topiramatu i probenecydu
stwierdzono zwiększenie nerkowego klirensu topiramatu. Po podaniu doustnym, klirens osoczowy u
ludzi wynosi około 20 do 30 ml/ min.
Topiramat wykazuje niewielką międzyosobniczą różnicę w stężeniu w osoczu i w związku z tym
charakteryzuje się dobrze przewidywalnymi właściwościami farmakokinetycznymi. Farmakokinetyka
topiramatu jest liniowa. Po podawaniu topiramatu doustnie w dawkach jednorazowych od 100 do
400 mg zdrowym ochotnikom klirens nerkowy był zawsze jednakowy, podczas gdy pole powierzchni
pod krzywą stężenia w osoczu zwiększało się wprost proporcjonalnie do dawki. U pacjentów
z prawidłową czynnością nerek stan stacjonarny w osoczu uzyskiwano po 4 do 8 dniach. U zdrowych
ochotników po wielokrotnym podawaniu doustnym dwa razy na dobę 100 mg topiramatu średnia
wartość Cmax wynosiła 6,76 μg/ml. Po wielokrotnym podawaniu dawek 50 mg lub 100 mg topiramatu dwa razy na dobę średni osoczowy okres półtrwania wynosił około 21 godzin.
Po wielokrotnym stosowaniu topiramatu w dawkach od 100 do 400 mg dwa razy na dobę
jednocześnie z fenytoiną lub karbamazepiną, stwierdzono zależne od dawki zwiększenie stężenia
topiramatu w osoczu.
Klirens osoczowy i nerkowy topiramatu zmniejsza się u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek
(klirens kreatyniny ≤60 ml/min). Ponadto, klirens osoczowy topiramatu zmniejsza się także
u pacjentów z ciężkimi chorobami nerek. W rezultacie, u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek
po podaniu określonej dawki topiramatu jego stężenie w osoczu w stanie stacjonarnym może być
większe niż u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. Topiramat jest skutecznie usuwany z osocza
podczas hemodializy.
Klirens osoczowy topiramatu jest zmniejszony u pacjentów ze średnimi lub ciężkimi zaburzeniami
czynności wątroby.
Klirens osoczowy topiramatu nie zmienia się u pacjentów w podeszłym wieku z prawidłową
czynnością nerek.
Farmakokinetyka topiramatu u dzieci w wieku do 12 lat
Farmakokinetyka topiramatu u dzieci, tak jak u osób dorosłych leczonych topiramatem
w skojarzeniu z innymi lekami przeciwpadaczkowymi, jest liniowa. Klirens jest niezależny od dawki,
natomiast stężenia w osoczu w stanie stacjonarnym zwiększają się proporcjonalnie do zwiększenia
dawki. U dzieci klirens jest jednak większy, a okres półtrwania w fazie eliminacji krótszy.
Tym samym, stężenie topiramatu w osoczu dla tej samej dawki w mg/kg masy ciała może być
mniejsze u dzieci niż u osób dorosłych. Tak jak u osób dorosłych, pobudzenie enzymów wątrobowych
przez leki przeciwpadaczkowe powoduje zmniejszenie stężeń topiramatu w surowicy w stanie
stacjonarnym.
5.3. Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
W nieklinicznych badaniach wpływu na rozród mimo toksyczności u matek i ojców po podaniu dawki
tak niskiej jak 8 mg/kg masy ciała na dobę nie zaobserwowano, aby topiramat wykazywał działanie
toksyczne na płodność samców i samic szczurów do dawki 100 mg/kg masy ciała na dobę.
W badaniach przedklinicznych wykazano, że u badanych gatunków zwierząt (myszy, szczury, króliki)
topiramat działa teratogenne. U myszy, topiramat podawany w dawce 500 mg/kg masy ciała na dobę
powodował zmiejszenie masy płodu oraz hamował proces kostnienia szkieletu, przy jednoczesnym
wystąpieniu działania toksycznego na organizm matki. Całkowita liczba wad wrodzonych
występujących u płodu myszy wzrosła we wszystkich badanych grupach, którym podawano produkt
w dawkach: 20, 100 i 500 mg/kg masy ciała na dobę.
U szczurów, dawkozależną toksyczność występującą u matki i u zarodka/płodu (zmniejszona masa
ciała płodu i (lub) hamowanie procesu kostnienia szkieletu) obserwowano w dawce do 20 mg/kg masy
ciała na dobę, a w dawce równej lub większej niż 400 mg/kg masy ciała na dobę obserwowano
dodatkowo działanie teratogenne (deformacja palców i kończyn). U królików wykazano zależność
między dawkowaniem a toksycznością występującą u matki, w dawce do 10 mg/kg masy ciała na
dobę. W dawce do 35 mg/kg masy ciała na dobę zaobserwowano toksyczność u płodu/zarodka
(zwiększona śmiertelność) oraz po dawce 120 mg/kg masy ciała na dobę stwierdzono efekt
teratogenny (deformacje żeber i kręgosłupa).
Zaobserwowane u szczurów i królików działanie teratogenne podobne do występującego po
inhibitorach anhydrazy węglanowej, któremu nie towarzyszyły deformacje płodu u ludzi.
Wpływ badanego produktu na wzrost był wykazany przez zmniejszoną urodzeniową masę ciała oraz
zmniejszony przyrost masy ciała młodych karmionych mlekiem matki, która otrzymywała produkt
w dawce 20 lub 100 mg/kg masy ciała na dobę w trakcie ciąży lub w okresie karmienia. Wykazano, że
u szczurów topiramat przenika przez barierę łożyskową.
Topiramat podawany doustnie w dawce do 300 mg/kg masy ciała na dobę podczas całego okresu
rozwoju (okres niemowlęcy, dzieciństwo, wiek dojrzewania), wywoływał u dorastających szczurów
podobne działanie toksyczne, jak u dorosłych osobników (zmniejszone przyjmowanie pokarmów
skojarzone z zahamowaniem zwiększenia masy ciała, hipertrofia centralnej części zrazików
wątrobowych). Nie wykazano istotnego wpływu leku na wzrost kości długich (goleń), na gęstość
mineralną kości udowej, przedwczesne zaprzestanie karmienia oraz rozwój reprodukcyjny, zmiany
neurologiczne (włącznie z wpływem na zdolności poznawcze, pamięć i koncentrację), krycie,
płodność oraz parametry histerotomii.
W serii badań in vitro i in vivo oceniających mutagenność topiramat nie wykazywał potencjału
genotoksycznego.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Rdzeń tabletki
Laktoza jednowodna
Karboksymetyloskrobia sodowa (typ A)
Kopowidon
Magnezu stearynian
Krzemionka koloidalna bezwodna
Otoczka tabletki
Żelaza tlenek czerwony (E172)
Żelaza tlenek żółty (E172)
Makrogol 3350
Alkohol poliwinylowy
Talk
Tytanu dwutlenek (E171)
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie dotyczy
6.3 Okres ważności
3 lata
6.4 Specjalne środki ostrożności przy przechowywaniu
Brak
specjalnych zaleceń dotyczących przechowywania.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Blistry z folii Aluminium/Aluminium lub PVC/PVDC/Aluminium lub butelki z HDPE.
Opakowanie zawiera 28, 30, 60,100 lub 200 tabletek powlekanych.
Nie wszystkie rodzaje opakowań muszą znajdować się w obrocie
6.6 Szczególne środki ostrożności dotyczące usuwania
Brak szczególnych wymagań.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTU
EGIS Pharmaceuticals PLC Keresztúri út 30-38 H-1106 Budapeszt, Węgry
|
8. NUMER(-Y) POZWOLENIA(Ń) NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU 17013
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
/DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA 2010-08-04
10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO 2010-08-04